Parafrazując: Krew nie woda, majtki nie pokrzywy, przychód nie dochód. Zapytacie pewnie: Czy nie dziwi mnie wcale, że podczas gdy średnia krajowa w sektorze przedsiębiorstw to 4,5 tys. zł brutto, mediana (ostatnia znana) to 3,3 tys. zł brutto, a najczęściej wypłacana pensja to 2 z hakiem, taksówkarze zarabiają aż 12 tys. minus koszty, a Krev není voda (Modo di dire, Ceco) — 31 traduzioni (Arabo, Arabo (altre varietà), Arumeno, Bulgaro, Cinese, Coreano, Danese, Ebraico, Faroese, Finlandese krew nie woda, majtki nie pokrzywy (playful) (Expression idiomatique, polonais) — 28 traductions (allemand, anglais, arabe (autres variétés), aroumain, bulgare Krew nie woda, majtki nie pokrzywy Kto przy stole mlaszcze, wnet dostanie w paszczę Kto sieje i orze, tego głód nie zmoże. Lepiej Cię ubierać niż karmić. Miłość i zgoda domu ozdoba Etnospiżarnia ziemi dobrzyńskiej 19. Na śmierć nie urosło ziele, choć go wiele Najlepsza gęsina na św. krew nie woda, majtki nie pokrzywy (playful) (Идиом, полски) — 31 превода (английски, арабски, арабски (диалект Russia is waging a disgraceful war on Ukraine. Stand With Ukraine! How you can support Ukraine 🇺🇦 ️. LT → Idioms → Japanese wmoYq9p. Spotkanie się pana Tadeusza z Telimeną w Świątyni Dumania i zgoda ułatwiona za pośrednictwem mrówek Tak i Tadeusz ciągnął za sobą zgryzoty, Suwając się przez rowy i skacząc przez płoty, Bez celu i bez drogi. Aż niemało czasu Nabłąkawszy się, w końcu wszedł w głębinę lasu I trafił, czy umyślnie, czyli też przypadkiem Na wzgórek, co byt wczora szczęścia jego świadkiem, Gdzie dostał ów bilecik, zadatek kochania, Miejsce, jak wiemy, zwane Świątynią Dumania. Gdy okiem wkoło rzuca, postrzega: to ona! Telimena samotna, w myślach pogrążona, Od wczorajszej postacią i strojem odmienna, W bieliźnie, na kamieniu, sama jak kamienna; Twarz schylona w otwarte utuliła dłonie, Choć nie słyszy szlochania, znać, że we łzach tonie. Daremnie się broniło serce Tadeusza: Ulitował się, uczuł, że go żal porusza, Długo poglądał niemy, ukryty za drzewem, Na koniec westchnął i rzekł sam do siebie z gniewem: "Głupi! cóż ona winna, że się ja pomylił!" Więc zwolna głowę ku niej zza drzewa wychylił. Gdy nagle Telimena zrywa się z siedzenia, Rzuca się w prawo, w lewo, skacze skróś strumienia, Rozkrzyżowana, z włosem rozpuszczonym, blada, Pędzi w las, podskakuje, przyklęka, upada I nie mogąc już powstać, kręci się po darni, Widać z jej mchów, w jakiej strasznej jest męczarni; Chwyta się za pierś, szyję, stopy, kolana; Skoczył Tadeusz myśląc, że jest pomieszana Lub ma wielką chorobę. Lecz z innej przyczyny Pochodziły te ruchy. U bliskiej brzeziny Było wielkie mrowisko, owad gospodarny Snuł się wokoło po trawie, ruchawy i czarny; Nie wiedzieć, czy z potrzeby, czy z upodobania, Lubił szczególnie zwiedzać Świątynię Dumania; Od stołecznego wzgórka aż po źródła brzegi Wydeptał drogę, którą wiódł swe szeregi. Nieszczęściem Telimena siedziała śród dróżki; Mrówki, znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki, Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać, Telimena musiała uciekać, otrząsać, Na koniec na murawie siąść i owad łowić. Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić. Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył, Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył... "Co pan robi? nie można! niech pan mrówki łowi! Panowie tylko prosić są zawsze gotowi, A mnie tu mrówki gryzą". "Gdzie?" "Koło kolana". Tadeusz ręką sięgnął — już mrówka złapana. "Czy jeszcze?" "Pan się pyta a mrówki zuchwałe Coraz to wyżej idą!" Za pończoszki białe Sięgać musiał tym razem bohater szczęśliwy, Że jednak krew nie woda, majtki nie pokrzywy, Tadeusz sięgnął wyżej, gdzie w cieniu ukryte Rosną wstydliwe włosy w pierścienie spowite. Telimena syknąwszy padła na murawę. Tadeusz porzuciwszy na mrówki obławę, Otoczył ją ramieniem, ku sobie przycisnął, Ogień tajemnych pragnień w oczach jego błysnął, Ustami ust jej szukał — znalazłszy, w zapale Rozpalonymi wargi miażdżył je zuchwale. Telimena na razie, śmiałością zdumiona, Odepchnąć zaraz chciała młodzieńca ramiona Sił jednak i oddechu w piersiach jej nie stało: Dreszcz rozkoszy znienacka objął całe ciało, Ubezwładnił jej członki, rzucił krew do twarzy. A widząc, że Tadeusz na wszystko się waży, Uległa. Lecz, że wiele doświadczenia miała: "Ach! jeszcze kto zobaczy" — z cicha wyszeptała. I spłoszona a drżąca, na wpół pomieszana, Między omdlałe nogi wpuściła młodziana, Odrzuciwszy falbany jednym śmiałym ruchem. Jak klin, kiedy go z wierzchu uderza obuchem, Tak się wbił pan Tadeusz bez pomocy ręki W ukryte w cieniu spódnic Telimeny wdzięki; A czując, że jej piersi wznoszą się jak fala, Wzrok namiętny krew młodą w żyłach mu rozpala; Nie cofa się, lecz dąży bez zastanowienia Do miejsca, które zwie się szałem zapomnienia. Jak klacz, kiedy jej jezdziec wbije w bok ostrogę, Nagle rzuca się naprzód bez względu na drogę, Tak też i Telimena, jak ostrogą spięta, Rzuciła na przód ciałem, a białe rączęta Wokoło Tadeusza owinęła szyi. Równocześnie jej nogi, jak pierścienie żmii, Skrępowały młodziana tak, że się zdawało, Iż razem obydwoje jedno tworzą ciało. Pan Tadeusz był młody, zdrów i wytrzymały, Przy tym zbyt wypoczęty, więc swoje zapały Z rozkoszą w Telimenie utopić był gotów; A że przyszedł do tego prawie bez kłopotów, Nie poskąpił też za to ochoty i siły. Więc go też jej rączęta jak węże spowiły I pulchne białe nogi ścisnęły jak kleszcze, Usta zaś wyszeptały: Tadeuszu, jeszcze! Zaczął się nad nią znęcać jak kogut nad kurą, Lecz mu po małej chwili oczy zaszły chmurą, Oddechu brakło w piersiach, więc zrezygnowany, Dając raz jeszcze nurka pomiędzy falbany, Zmęczony, legł na miękkim Telimeny łonie Ukrywszy na jej piersi rozpalone skronie. Telimena, widząc to, nie zrezygnowała, A że prócz doświadczenia spryt i rozum miała, Zatem drażniąc ustami Tadeusza wargi, Szepnęła pieszczotliwie kilka słówek skargi: Wszak to było dla ciebie, a co dla mnie będzie? I mając swoje chuci jedynie na względzie, Jęła go palić wzrokiem, uśmiechem czarować, Wodzić ręką po ciele, namiętnie całować, Wpiła w niego swe wargi, na koniec zemdlona. Przycisnęła namiętnie młodzieńca do łona. Poznał tedy Tadeusz, z kim ma do czynienia, Co znaczy dobra szkoła obok doświadczenia. Już mu teraz pomogła własnymi rękami, Własnym ciałem - prócz tego czułymi słówkami Błagała, by rozkoszy nie popsuł pośpiechem: Bo przecież noc nie zając - mówiła z uśmiechem - Nie ucieknie! Wszak prawda, ty moje kochanie? Jakże to nie być czułym na takie wezwanie! Jak Moskal, gdy zagrają Boże cara chrani, Tak rzucił się Tadeusz. Telimena w dani Wtórną zniosła z młodzieńczej ochoty ofiarę. Gdyby się teraz hrabia zjawił na chwil parę, Miałżeby co szkicować: Ponad spódnic zwoje Sterczało rozdzielonych białych kolan dwoje; Niżej, w falban, koronek napiętrzonej górze, Nuża się pan Tadeusz niby w białej chmurze, Pod nim się Telimena zadyszana wije, Włos rozwiany, w nieładzie w murawie się kryje. Pierwszy powstał Tadeusz wnet ubiór poprawił, Przez chwilę jeszcze oko Telimeny bawił, Która leżąc omdlała i z sił wyczerpana, Ledwo z jego pomocą wstała na kolana. Wnet poprawiła włosy, wstążki i falbany, A widząc, że Tadeusz, nieco zadumany, W te do niego bez gniewu ozwała się słowa: Sądzę, że w tajemnicy wszystko pan zachowa. Zwłaszcza że czyn pański był nieco zuchwały. Mówię to nie dlatego by prawić morały, Lecz postąpić w ten sposób z kobietą uczciwą, Może nieco zalotną, czułą i wrażliwą, Korzystać z jej niemocy, wyzyskać jej słabość, Łagodnie panu powiem, to była zuchwałość. To niegodne, mój panie!... Jednak wiek twój młody, Dzień gorący i mrówki, które do swobody Szerokie dały pole, biorąc pod uwagę, Przebaczam... Cóż mam robić?... Kto taką odwagę Wobec damy okazał, jak pan to uczynił, Ten by tylko w jej oczach zyskał, nie zawinił. I kiedy ją Tadeusz ścisnął za kolana, Grożąc palcem, wyrzekła: Oj, łotrzyk z waćpana! Nie potrzeba wielkiej inscenizacji i kilkudziesięciu osób na scenie, by stworzyć niepowtarzalne widowisko. Kameralny spektakl muzyczny "Chłopem i babą stworzył na Bóg" przekonuje, że najważniejszy jest pomysł i sposób wykonania, bez względu na to, czy ma się do zaoferowania wielki show czy skromny, ale brawurowy program słowno-muzyczny, jak w tym przypadku. Pomysłodawcą spektaklu "Chłopem i babą stworzył nas Bóg", reżyserem i autorem tekstów piosenek jest Marek Sadowski, na co dzień aktor Teatru Muzycznego w Gdyni, w którym nie raz już ujawniał swój ogromny potencjał komediowy. Cały program rozpoczyna się w kompletnych ciemnościach i nawiązuje do biblijnej koncepcji stworzenia świata. Tytułowa (a zarazem zdecydowania najdłuższa piosenka wieczoru) - "Chłopem i babą stworzył nas Bóg" opisuje sześć dni stworzenia świata inspirowanych "Księgą Rodzaju". Zobacz repertuar Teatru Gdynia Główna. Od dnia szóstego - czyli stworzenia człowieka (w tym wypadku od razu jest to kobieta i mężczyzna) Marek Sadowski wspólnie z partnerującą mu Małgorzatą Burjan prowadzi swoją narrację skupioną na banalnych z jednej strony, a na dłuższą metę przecież skomplikowanych w niemal każdym aspekcie relacjach damsko-męskich. W kolejnych piosenkach przyglądamy się różnym stadiom fascynacji, uwodzenia, pragnień, potrzeb, oczekiwań, doświadczaniu stanu zakochania i związanej z tym ekscytacji, miłości wraz z jej blaskami i cieniami oraz z następującymi przeważnie po jakimś czasie: poczuciem stagnacji, rozczarowania, irytacji i wreszcie osamotnienia w jak zaznacza prowadzący cały wieczór Marek Sadowski już na początku spektaklu - "na początku było słowo", a wraz z nim pojawia się w "Chłopem i babą stworzył nas Bóg" muzyka w wykonaniu grającego na żywo Patryka Skarbka-Tłuchowskiego. I właśnie to kameralne połączenie słowa i muzyki w wykonaniu śpiewających aktorów i klawiszowca daje świetne rezultaty. Widzowie, którzy w wielu momentach stają się aktywnym uczestnikiem zdarzeń (oprócz epizodów "aktorskich", przechodzą też przyspieszoną edukację muzyczną) otrzymują w dwugodzinnym programie kilkanaście dowcipnych, inteligentnych tekstów podszytych wnikliwą i uniwersalną obserwacją relacji międzyludzkich. Zarówno Marek Sadowski, jak i Małgorzata Burjan nie stronią od wykonawczej brawury (np. w świetnej "Opowieści o miłości" w stylu zespołu Mazowsze, o ułanie co go dziewczyna zechciała) czy w przezabawnej "Zmianie", śpiewanej przez Sadowskiego "operowym" głosem (z fragmentem refrenu "Ja się nie zmienię, po co cudze błędy powielać, na takiego mnie się pisałaś, a nie na jakiegoś modela"). Rymowane, pełne wdzięku teksty Sadowskiego bawią ("Piękno musi kosztować, jak muzyk na klawikordzie, za darmo to co najwyżej, można dostać po mordzie"), ale też podszyte bywają dowcipnie wyrażoną refleksją, na przykład odnośnie dziewictwa ("Nastały takie czasy, że krew nie woda, majtki nie pokrzywa"). Pomaga w tym wyrazista, silna osobowość sceniczna Małgorzaty Burjan, skutecznie budującej opozycję wobec zawłaszczającego uwagę i sympatię widzów Sadowskiego. Oboje aktorzy świetnie radzą sobie z poezją śpiewaną, podaną w lekkiej, komediowej formie, w oparciu na której program spektaklu zbudował Marek Sadowski. Wprawdzie obojgu podczas premiery zdarzało się zapomnieć tekstu, co można uznać za premierową tremę, jednak nawet w takich momentach potrafili z wdziękiem wybrnąć z sytuacji, korzystając z pomocy porządkującego wszystko swoją grą i podpowiadającego im w razie potrzeby bezpretensjonalna forma spotkania z widzem, poezją Sadowskiego i piosenką aktorską przekonuje, że dobry pomysł, błyskotliwa treść i odpowiednie wykonanie bez trudu zastąpić mogą wielką inscenizacyjną machinę. Żywiołowe reakcje chętnie współpracującej z artystami w Teatrze Gdynia Główna publiczności (która w pełni zasłużenie nagrodziła bohaterów "Chłopem i babą stworzył nas Bóg" owacjami na stojąco), dowodzą niesłabnącej siły inteligentnego dowcipu, który dzięki takim działaniom, przywracającym zapomniany już nieco gatunek kabaretu literackiego, przechodzi swój renesans. Home Książki Cytaty Agnieszka Zakrzewska Dodał/a: mama_in_niderland Popularne tagi cytatów Inne cytaty z tagiem miłość (Odette Jakkażda; W moim życiu jest pan tylko przechodniem. Wszedł pan w nie i wyszedł. (Odette Jakkażda; W moim życiu jest pan tylko przechodniem. Wszedł pan w nie i wyszedł. Éric-Emmanuel Schmitt - Zobacz więcej Wielka miłość może ranić, tak to już warto o nią walczyć. Nawet gdy to wymaga poświęceń i hartu ducha. Wielka miłość może ranić, tak to już warto o nią walczyć. Nawet gdy to wymaga poświęceń i hartu ducha. Susan Wiggs - Zobacz więcej - Dziękuje ci, że jesteś taka cierpliwa. Miłość to choroba. Przejdzie... - Tak myślisz kochanie? - Oczy jej pełne były wątpliwości i smutku. -Myślisz tak, naprawdę? " - Dziękuje ci, że jesteś taka cierpliwa. Miłość to choroba. Przejdzie... - Tak myślisz kochanie? - Oczy jej pełne były wątpliwości i smutku.... Rozwiń Pierre La Mure - Zobacz więcej Inne cytaty z tagiem ludzie Poznali smutek i pokochali smutek, pragnęli cierpienia i mówili, że prawdę osiąga się tylko przez cierpienie. Poznali smutek i pokochali smutek, pragnęli cierpienia i mówili, że prawdę osiąga się tylko przez cierpienie. Fiodor Dostojewski - Zobacz więcej Po co w ogóle się staram nazwać barwy księżyca? Czy to typowo ludzkie dążenie do nadawania nazw, do sprawowania kontroli? [...] I czy z tego samego powodu piszę dziennik? Żeby wszystko nazwać, żeby zrozumieć sens wszystkiego? Po co w ogóle się staram nazwać barwy księżyca? Czy to typowo ludzkie dążenie do nadawania nazw, do sprawowania kontroli? [...] I czy z tego... Rozwiń Michelle Paver - Zobacz więcej Inne cytaty z tagiem pieniądze Dostatecznie wcześnie pojął, jaką rolę w życiu grają pieniądze: to one są środkiem umożliwiającym prowadzenie takiego życia, na jakie ma się ochotę. Kto ma pieniądze, może robić co zechce - kto ich nie ma, musi robić to, czego chcą inni. Dostatecznie wcześnie pojął, jaką rolę w życiu grają pieniądze: to one są środkiem umożliwiającym prowadzenie takiego życia, na jakie ma się... Rozwiń Andreas Eschbach - Zobacz więcej Pieniądze to nie wszystko. Jest jeszcze ta prosta radość, wynikająca z tego, że się kimś opiekujemy a ktoś opiekuje się nami. Pieniądze to nie wszystko. Jest jeszcze ta prosta radość, wynikająca z tego, że się kimś opiekujemy a ktoś opiekuje się nami. Kiran Desai - Zobacz więcej Kategoria: Druga wojna światowa Data publikacji: Prawdziwa Polka nie mogła kochać zbrodniarza z Wehrmachtu, niemiecki żołnierz nie miał prawa zauroczyć się w „polskiej świni”. I Niemcy i Polacy potępiali mieszane związki. Ale to po polskiej stronie odium spadało głównie na kobiety. Uczucie do wroga zamieniało je w "niemieckie dziwki". Zbiegowisko i wyraźna ekscytacja gapiów. Ukazuje się dwójka młodych ludzi. Dziewczyna ubrana w worek. Kartka zawieszona na jej szyi głosi: „Jestem polską świnią”. Obok chłopak. Na jego tabliczce napis: „Jestem niemieckim zdrajcą”. Zgromadzeni szydzą z nich, golą im głowy i palą włosy. To unikalne pięciominutowe nagranie z 1941 roku przedstawia „marsz hańby” Polki Bronisławy i Niemca Gerharda. Para dopuściła się Rassenschande, zhańbienia rasy. Zbrodni miłości. Gdyby Bronię wcześniej dorwali Polacy, prawdopodobnie skończyłaby tak samo. Leżące kolaborantki Mamy sporo danych dotyczących zarówno przemocy seksualnej, jak i prostytucji – tej wymuszonej i dobrowolnej – na terenach okupowanych. Co jednak z Polkami, które do intymnej relacji z nazistą pchnęło… uczucie? Początkowo zbrodnia zhańbienia rasy dotyczyła tylko związków Niemców z Żydami i Cyganami. Od wybuchu II wojny światowej obejmowała też intymne relacje polsko-niemieckie. Fragment niemieckiego plakatu propagandowego (fot.: Wolfgang Sauber, lic.: CC BY-SA Nie wiemy o nich wiele więcej ponad to, że były. I nic dziwnego – takie związki wymagały zachowania głębokiej tajemnicy. Znane są zdjęcia i filmy przedstawiające losy kobiet oskarżonych o „leżącą kolaborację”. Tabuny nagich dziewczyn z ogolonymi głowami pędzono ulicami polskich, belgijskich i francuskich miast. O ile w krajach zachodnich działo się to po wojnie, o tyle w Polsce nie czekano z piętnowaniem „łóżkowych kolaborantek”. Już w grudniu 1939 roku na warszawskich murach pojawiły się karteczki głoszące: Kobiety, które utrzymują z Niemcami stosunki towarzyskie, zawiadamia się, że są jeszcze miejsca wolne w domach publicznych. Podziemie traktowało te sprawy poważnie. W maju 1940 roku w dwóch konspiracyjnych pismach „Polska żyje!” i „Biuletyn Informacyjny” publikowano dekalog patriotycznego postępowania. Autorzy radzili między innymi: Pohamuj wrodzoną polską uprzejmość (…). Żołnierz okupacyjny, wrogi urzędnik i manifestacje zaborców mają dla ciebie nie istnieć. (…) Masz nie zapominać ani na chwilę, kto zniszczył twój kraj, kto okrada, morduje twych rodaków, kto kopie i hańbi twoich siostry i braci. Patriotyczne Polki walczyły, pomagały powstańcom i podtrzymywały ducha oporu. Związek z okupantem? Na to mogła zdecydować się tylko „niemiecka dziwka” (źródło: domena publiczna). Najeźdźców należało ignorować, w żadnym wypadku im nie pomagać, nie uczestniczyć w ich rozrywkach. Dla patriotki związek z okupantem oznaczał wyparcie się dumy narodowej, odarcie z godności i wykluczenie z polskiej wspólnoty. W oczach innych Polaków stawała się po prostu „niemiecką dziwką”. Zobacz również:Czy romans Polki z enkawudzistą można uzasadnić?Czy Niemcy byli bardziej szarmanccy wobec kobiet niż Polacy?Czy w 1944 roku w Krakowie mogło wybuchnąć drugie powstanie warszawskie? Zdrajcy rasy aryjskiej „Ustawa o ochronie niemieckiej krwi i czci” z 15 września 1935 roku nabrała nowego wymiaru po wybuchu II wojny światowej. Do 1939 roku karane były intymne relacje Niemców z Żydami i Cyganami. Po wkroczeniu wojsk nazistowskich na tereny polskie Rassenschande objęła również stosunki z Polakami. Niemcy z właściwą sobie chirurgiczną precyzją zabrali się za realizację prawa. Przede wszystkim podeszli do sprawy pragmatycznie. Za zdradę rasy nie uchodził kontakt z niearyjską damą lekkich obyczajów. Dlatego, na mocy rozkazu Reinharda Heydricha z 9 września 1939 roku, prostytucja była regulowana przez policję kryminalną. Oprócz usankcjonowanych kontaktów seksualnych wszelka intymność w relacji z podbitym ludem była zabroniona. Heinrich Himmler, ogarnięty szałem eksterminacji ludności słowiańskiej, drżał na myśl o dzieciach urodzonych z polsko-niemieckich związków. Zagrożenie czaiło się wszędzie – na terenach okupowanych rozwiązłe Polki kusiły aryjskich żołnierzy, w III Rzeszy przymusowi robotnicy polowali na czyste Niemki. Nie pomogły wyroki, kary, burdele dla żołnierzy. Himmler nie mógł przeskoczyć jednego problemu. Miłości. Ten artykuł ma więcej niż jedną stronę. Wybierz poniżej kolejną, by czytać dalej. Uwaga! Nie jesteś na pierwszej stronie artykułu. Jeśli chcesz czytać od początku kliknij tutaj. „Złamanie warunków umowy o pracę” To z pozoru niewinne zdanie oznaczało dla robotnika przymusowego wyrok śmierci. Każdy z Polaków był informowany o konsekwencjach utrzymywania intymnych relacji z Niemcami, co musiał poświadczyć podpisem. Każdy Niemiec z kolei wiedział, czym jest zhańbienie rasy i złamanie ustawy o ochronie niemieckiej krwi i czci. Naziści do pracy w niemieckich folwarkach wybierali Polki „przydatne rasowo”. Ewentualne dzieci spłodzone z Niemcami mogły wówczas być wychowywane na małych nadludzi (źródło: Bundesarchiv, lic.: CC BY-SA de). Ale „krew nie woda”. W 1941 roku kwestia zakazanych intymnych relacji polsko-niemieckich stała się na tyle poważnym problemem, że Heinrich Himmler wprowadził rozporządzenie, wedle którego polskie robotnice delegowane do pracy w niemieckich folwarkach miały być selekcjonowane pod względem „przydatności rasowej”. Wszystko po to, by ewentualne dzieci spłodzone z Niemcami mogły zostać poddane zniemczeniu. Jak podkreślał Krzysztof Świerkosz, były dyrektor Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Opolu, niemożliwe jest jednoznaczne określenie liczby Polaków straconych za Rassenschande. Źródła mówią o 700 do 1000 egzekucji polskich robotników przymusowych. Świerkosz przytaczał przypadki „samobójstw” mogących być de facto zabójstwami, którymi próbowano zatuszować istnienie nielegalnych związków polsko-niemieckich. Egzekucje za złamanie przepisów rasowych wykonywane były na mocy tajnego okólnika Himmlera o specjalnym traktowaniu (Sonderbehandlung). Ten sam dokument odnosił się zresztą do aktów sabotażu. W wyniku tego rozporządzenia, miejscowe władze nie musiały czekać na wyrok sądu. Do przeprowadzenia egzekucji zmuszani byli najczęściej inni pracownicy przymusowi lub więźniowie pobliskich KL. Na mocy zarządzenia Himmlera katowi przysługiwała nagroda w postaci trzech papierosów. W czasie okupacji polska i niemiecka opinia publiczna była zaskakująco zgodna co do tego, co należy robić z kobietami, które sypiają z wrogiem. W obu społecznościach królowało strzyżenie na łyso i publiczne napiętnowanie (źródło: domena publiczna). I choć wedle ustaw norymberskich, za zbrodnię zhańbienia rasy odpowiadać miał zawsze mężczyzna, w praktyce kobiety były również karane. Polki zsyłano do obozów, Niemki poddawano standardowemu „reedukacyjnemu” uwięzieniu na 21 dni. Kto utrzymuje z wrogiem zażyłą znajomość… Po stronie polskiej kwestie te uregulował w końcu Kodeks Moralności Obywatelskiej, przygotowany przez Departament Sprawiedliwości Delegatury Rządu na Kraj. Dokument powstał najprawdopodobniej w 1941 roku. Wyróżniono w nim cztery działy według ciężaru gatunkowego przestępstwa. Ten artykuł ma więcej niż jedną stronę. Wybierz poniżej kolejną, by czytać dalej. Uwaga! Nie jesteś na pierwszej stronie artykułu. Jeśli chcesz czytać od początku kliknij tutaj. W dziale trzecim zaznaczono, że pogwałcenia prawa dokonuje również ten, kto utrzymuje z wrogiem zażyłą znajomość lub stosunki miłosne. Karą było wyłączenie ze społeczności polskiej czyli niemożność zajmowania jakichkolwiek stanowisk państwowych, samorządowych i społecznych. Przystojny Niemiec to nadal Niemiec. Liczył się mundur, a nie ładne oczy. Nawet jeśli, jak widoczny na zdjęciu Werner von Haeften, mężczyzna wcale nie był nazistą z przekonania (źródło: Bundesarchiv, lic.: CC BY-SA de). Sankcja dość łagodna w porównaniu z karą śmierci, wymierzaną między innymi za donosy. Wiadomo, że konfidenci byli prawdziwą plagą w okupowanym kraju. Czy stosunkowo niski wymiar kary za sypianie z nazistami był wynikiem liberalizmu ówczesnych władz podziemnych? A może świadczył o tym, że związki Polek z Niemcami na polskim terenie były zjawiskiem marginalnym? To ile Polek sypiało z Niemcami? Nie ma jednoznacznych danych. Istotnym odniesieniem mogłaby być tutaj liczba dzieci urodzonych przez Polki niemieckim żołnierzom. Ostrożne statystyki, umieszczone między innymi w raportach „The War and Children Identity Project” (WCIP) podają, iż ich liczba oscyluje wokół 20 000 i jest zbliżona do skali zjawiska we Francji i Belgii. Pozostaje również kwestia tych kobiet, których partnerzy zostali wcieleni do Wehrmachtu. Bo chociaż działanie to nie było dobrowolne, odium społeczne pozostawało takie samo. Sypianie z wrogiem niejedno ma imię. Opisuje to przypadek Wiktorii Lysko, której mąż zginął na Ukrainie w niemieckim mundurze. Przez lata nosiła na sobie brzemię zdrajczyni narodu, a jej syn, Alojzy, uznawany był za szwabskiego bękarta. O pewnych rzeczach lepiej nie mówić… Tabu wokół tematu mieszanych okupacyjnych związków (oraz ich owoców) można porównać jedynie do zmowy milczenia panującej wokół dzieci narodzonych w ramach programu Lebensborn. W Niemczech znany jest jeden przypadek powojennego procesu osoby odpowiedzialnej za zadenuncjowanie związku Niemki i Polaka. Winna osadzona została w obozie internowania w Augsburgu i ukarana grzywną w wysokości 20 000 marek. Kolaboracja z hitlerowcami to rzecz wstydliwa. Miłość do wroga stanowiła podwójne tabu. Na zdjęciu: volksdeutsche w Łodzi (źródło: domena publiczna). W czterech bawarskich miejscowościach stoją dziś pomniki poświęcone Polakom straconym za utrzymywanie intymnych kontaktów z przedstawicielkami rasy panów. Pierwszy z nich, ufundowany zresztą przez mieszkańców, stanął w 2014 roku w Gallenbach i upamiętnia nieszczęśliwą miłość Anny Mayerhofer i zatrudnionego u jej rodziców Stefana Dudy. Co ciekawe, ich związek był akceptowany przez lokalną społeczność. Powodem denuncjacji była zazdrość innej Niemki. W Polsce natomiast historie miłości niemieckich okupantów i Polek najczęściej są zabierane przez te ostatnie do grobu. *** Miłość Polki i Niemca w czasie II wojny światowej? Dla wielu to temat tabu. W „Pokochałam wroga” Mirosława Kareta zręcznie przenosi nas w rzeczywistość Krakowa pod hitlerowską okupacją. Spotykamy w nim Jadwigę, pannę z dobrego domu, stojącą przed nie lada dylematem – kierować się sercem, czy patriotyzmem? W międzyczasie poznajemy współczesną historię pewnego krakowskiego lekarza, który odkrywa wielką rodzinną tajemnicę… Bibliografia: Bojarski Piotr, Poznaniacy przeciwko swastyce, Agora SA, Warszawa 2015. Drolshagen D. Ebba, Nicht ungeschoren davonkommen. Das Schicksal der Frauen in den besetzten Ländern, die Wehrmachtssoldaten liebten. Hoffmann und Campe, Hamburg 1998. Łuczak Czesław, Praca przymusowa Polaków w Trzeciej Rzeszy, Poznań 1989. Schmitz-Köster Dorothee, W imię rasy. Dzieci dla Führera – mity i rzeczywistość, przeł. Ryszard Wojnakowski, Trio, Warszawa 2000. Kulesza Witold, Karanie za zbrodnię „zhańbienia rasy” (Rassenschande) i odpowiedzialność karna sędziów za zbrodnicze skazania [w:] Nauki penalne wobec szybkich przemian socjokulturowych. Księga jubileuszowa profesora Mariana Filara, Tom I, pod red. A. Adamskiego, J. Bojarskiego, P. Chrzczonowicza, M. Leciaka, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2012, s. 347-371. Muggenthalter Thomas, Verbrechen Liebe, Lichtung Verlag, Viechtach 2010. Röger Maren, Rewers: przemoc seksualna, prostytucja (wymuszona) i fraternizacja w Generalnym Gubernatorstwie; wykład – Fabryka Schindlera , Kraków 2012. Sakson Andrzej, Przeszłość i teraźniejszość stosunków polsko-niemieckich w świadomości społecznej Polaków [w:] „Zeszyty Instytutu Zachodniego”, nr 25, Instytut Zachodni im. Zygmunta Wojciechowskiego, Poznań 2002. Schwarze Gisela, Es war wie Hexenjagd…, Ardey-Verlag, Dortmund 2009. Szarota Tomasz, Okupowanej Warszawy dzień powszedni, Czytelnik, Warszawa 1988. Zobacz również Dwudziestolecie międzywojenne Lebensborn. Nazistowski program hodowli nadludzi Cel: stworzyć armię „czystych rasowo” Aryjczyków i „odnowić krew niemiecką”. Aby go osiągnąć, w 1935 roku naziści uruchomili program... hodowli ludzi. W ośrodkach Lebensbornu miały... 15 października 2018 | Autorzy: Maria Procner ODPOWIEDZI (1) chwilę temu ~Carmena 2012-12-29 07:29:34 "Krew nie woda" mówi się usprawiedliwiając gwałtowne czyny. Co bardziej złośliwi rozszerzają to powiedzenie o dodatkowy człon "... majtki nie pokrzywy" to znaczy mniej więcej tyle że seks jest normalną rzeczą w życiu i nie ma co robić szumu Odpowiedz na ten komentarz Zaloguj się by móc dodać komentarz. Twoja przeglądarkablokuje reklamy Drogi użytkowniku,Dziękujemy Ci że nadal nas odwiedzasz. Prosimy, odblokuj wyświetlanie reklam w naszym serwisie. Dzięki odblokowaniu adblocka jesteśmy w stanie nadal funkcjonować i pomagać naszej społeczności. Dzięki za wsparcie! To okno zostanie zakmięte za 10 sek

krew nie woda majtki nie pokrzywy