Kiedy zauważyłam, że mój mąż pije więcej niż inni? Na pewno nie od razu. Początkowo nie wyróżniał się pod tym względem spośród mężczyzn w jego wieku. Gdy miał 20 lat, lubił sobie golnąć na dyskotekach, na które chętnie jeszcze chodziliśmy, czy na zabawach wiejskich. Potem doszły do tego weekendy z kolegami z pracy. Pije codziennie- nieraz mniej a nieraz więcej- nie jest agresywny, chyba że porusza się ten temat alkoholu- to wtedy jest kłótnia. W pokoju śpię ja i synek-razem i mąż na osobnym łóżku- ale przez noc ten alkohol wydziela taki smród ze wietrze pokój- nie można wytrzymać. Do tego jego pretensje że nie ma seksu, ze nie może Jej też się obrywało. W momencie gdy powiedziałam "stop", mąż stara się nad sobą panować, ale alkohol wciąż jest. I mi też wciąż go proponuję. Nie umiem odmówić. Nie chcę się usprawiedliwiać, ale pije dopiero gdy corka spi, nie upijam się, rano nie czuć ode mnie alko. Mimo to, wiem, że mam problem. Z którym chce walczyć. Notoryczny kłamca. 16 odpowiedzi. Wszystko zaczęło się od tego, że mój mąż zaczął mieć kryzys (jesteśmy parenaście lat ze sobą, mamy małe dziecko)- mówił mi, że mnie nie kocha, że nic dla niego nie znaczę, że nie wie gdzie podziało się uczucie i uważa, że najlepszym rozwiązaniem będzie jego wyprowadzenie się. Zdrada obecna jest w wielu współczesnych związkach. Badania CBOS potwierdzają, że romansuje 52 procent mężczyzn. Partner zdradza często z innych powodów niż kobieta (wynika to z nieporozumień, kłótni, problemów finansowych czy nudy), ale efekt jest taki sam. Twój mąż po zdradzie na pewno nie będzie już sobą. ja próbowałam walczyć z nałogiem mojego ojca. pije odkąd pamiętam a mam 20 lat. na początku robił awantury tylko mamie, a teraz czepia się także mnie i mojego brata. dochodzi w domu do rękoczynów, gdy chce wezwać policję matka rzuca się na mnie i mojego brata. nie pozwolila nam nigdy tego zrobić. moim zdaniem gdyby zauwazył że JlXDlk4. Zacznij od siebie Uzależnienie jest bardzo specyficzną chorobą. Często sam uzależniony nie zdaje sobie sprawy z tego, że w jego życiu dzieje się coś złego. Jeśli żyjesz z osobą uzależnioną, wiesz to doskonale. Widzisz, jak bardzo jego uzależnienie wpływa na wasz związek, na życie waszej rodziny. Żeby mu pomóc, musisz zacząć od tego, by zdać sobie sprawę z trudnej prawdy: nie możesz liczyć na zrozumienie z jego strony. Dla niego twoje reakcje są przesadzone. Według niego się czepiasz. Chcąc pomóc jemu, musisz zacząć od pomocy samej sobie. Błędne koło uzależnienia Co leży u podstaw jego uzależnienia? Emocje, a raczej możliwość wpłynięcia na ich radyklaną zmianę. Złudna, ale jednak. Jest mu smutno – alkohol podnosi go na duchu. Złości się – alkohol pomaga mu ukoić skołatane nerwy. Nudzi mu się – alkohol zapewnia mu rozrywkę. Czuje się zawstydzony, skrępowany, onieśmielony – alkohol rozwiązuje mu język i sprawia, że staje się duszą towarzystwa. Złe emocje pod wypływem kilku głębszych jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmieniają się w przyjemne. Kiedy trzeźwieje, złe emocje wracają, więc… sięga po kolejnego drinka. A ty się zastanawiasz, gdzie popełniłaś błąd. Próbujesz z nim rozmawiać. Czasem wydaje się, że rozumie, ale po kilku dniach okazuje się, że rozmowa nic nie dała. Z czasem twoim życiem zaczyna rządzić niepokój. Ciągle się zastanawiasz, czy dziś będzie trzeźwy, czy może znowu pijany. Próbujesz wymóc zmianę jego zachowania płaczem, awanturą, „cichymi dniami”, ale on wydaje się nie dostrzegać tego, jak bardzo cię rani. Zastanawiasz się, czy on cię jeszcze w ogóle kocha. Czyj to problem? Czasami ulegasz jego argumentacji i sama zaczynasz się zastanawiać, czy przypadkiem nie przesadzasz. W końcu on twierdzi, że nie ma żadnego problemu. Bo rzeczywiście on go nie ma. Nie ma go, bo go nie widzi. Ty jesteś w stanie oceniać tę sytuację trzeźwo, on nie. Zobacz też: Czy jestem alkoholikiem? Aby pomóc jemu, musisz pomóc sobie Żeby pomoc była w ogóle możliwa, nie tylko on musi zdać sobie sprawę z tego, że ma problem. Ty też musisz się sama do tego przyznać. Tak, to jest również twój problem. Dlatego ty również potrzebujesz pomocy. Zatem nie wstydź się tego, że twój bliski pije i nie ukrywaj tego przed całym światem. Nie ratuj go z każdej opresji i nie tłumacz ani przed samą sobą, ani przed innymi. Jeśli on nie doświadczy złych konsekwencji swojego zachowania, nie będzie miał motywacji do zmiany. Poszukaj ludzi, którym możesz i chcesz się zwierzyć. Korzystaj ze wsparcia bliskich, przyjaciół i specjalistów. Nie walcz sama, bo to zwykle jest długa i trudna batalia i żeby móc ją wygrać, będziesz potrzebować dużo siły. Bądź konsekwentna w swoich zachowaniach i obietnicach. Nie bój się prosić o pomoc. Rola osoby, która pomaga w wyjściu z uzależnienia jest często rolą bardzo niewdzięczną, a sam uzależniony mocno walczy o swój nałóg. Więc jeśli uznasz, że wyczerpałaś już pełen arsenał środków i nie masz siły na więcej, nie bój się wycofać. Życie jest wartością, nigdy nie przestawaj dbać o własne. Zobacz też: Lubię pić, ale czy jestem uzależniony? Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem! Dlaczego dzieci kłamią? Osoby dorosłe zwykle (poza drobnymi odstępstwami) jednoznacznie potępiają kłamstwo, upatrując w nim czegoś niewłaściwego i nieetycznego. Mimo że sami niekiedy dopuszczają się kłamstwa, to wiedzą, że postępują źle, często usprawiedliwiając się, że wybierają „mniejsze zło”. Jednak małe dzieci (w przedziale wiekowym 2–4 lata), zgodnie z teorią Piageta, charakteryzują się tzw. anomią społeczną, czego jednym z przejawów jest niemożność zrozumienia zasad panujących w danej grupie społecznej. Dlatego też w ich przypadku kłamanie nie jest rezultatem rozważań moralnych, a działaniem niecelowym i nieintencjonalnym, odbywającym się bez udziału świadomości. Sytuacja zmienia się u nieco starszych dzieci (w przedziale wiekowym 5–7 lat). Wówczas maluchy chłoną różnego rodzaju zasady i normy, które stają się dla nich ważnym kryterium postępowania. Trudno jednak jest im jeszcze określić intencje różnego rodzaju zachowań. Z kolei dzieci w wieku wczesnoszkolnym (w przedziale wiekowym 8–11 lat) doskonale zdają już sobie sprawę, że kłamstwo jest niewłaściwe i nieetyczne, potrafią działać celowo, a przy tym rozpoznawać intencje. Starsze dzieci (powyżej 12. roku) życia umieją rozpoznawać swoje emocje, a jeśli kłamią, to robią to celowo, świadomie i intencjonalnie. Przyczyny kłamania u dzieci w różnym wieku Kłamstwo jest wpisane nie tylko w naturę dziecięcą, ale ogólnie w ludzką – nieprawdę mówią kilkuletnie maluchy, nastolatkowie, a także osoby dorosłe. Warto jednak wiedzieć, że przyczyny kłamania u dzieci są zróżnicowane i uzależnione od wielu czynników. Małe dzieci nie robią tego celowo i intencjonalne, starsze z kolei wiedzą, że kłamią, ale nie zdają sobie sprawy, że jest to niewłaściwe i nieetyczne. Co więcej, niekiedy takie zachowania mają błahe podłoże, a innym razem mogą świadczyć o poważnych problemach natury emocjonalnej. Dlatego też jeśli przyłapiemy dziecko na kłamstwie, to powinniśmy zachować czujność. Najczęstsze przyczyny kłamstwa u dziecka: naśladownictwo – swoim zachowaniem dajemy dziecku sygnał, że w kłamaniu nie ma nic złego i jest ono całkowicie normalne, strach – kłamstwo może być reakcją obronną przed karą (np. zapomniałem odrobić zadania, zgubiłem zeszyt, nie mam nic zadanego, nie dostałem złej oceny itp.), chęć zwrócenia na siebie uwagi – dziecko, które czuje się zaniedbane, może domagać się uwagi rodziców, np. kłamiąc na temat tego, że coś je boli lub coś złego się przydarzyło, lęk przed odrzuceniem – dzieci mogą dopuszczać się kłamstwa, ponieważ boją się wykluczenia ze strony grupy rówieśniczej, chęć osiągnięcia realnych korzyści – dzieci mogą kłamać, ponieważ chcą dostać nagrodę od rodziców (np. otrzymanie batonika w zamian za zjedzenie całego obiadu), trauma – dzieci mogą uciekać w świat wyobraźni, jeśli nie radzą sobie z trudnymi doświadczeniami, w ten sposób tworzą sobie alternatywną rzeczywistość, w której są bezpieczne. – Problem dziecięcego kłamstwa jest często trywializowany, zarówno przez rodziców, jak i wychowawców. Dziecko, które kłamie, staje się niejako automatycznie „podejrzane”, spodziewamy się po nim problemów wychowawczych. Niestety zbyt rzadko zastanawiamy się nad faktyczną przyczyną takiego stanu rzeczy. Otóż bez względu na motywację kłamstwa (pomijając oczywiście naturalną dla rozwoju dziecka fazę fantazjowania, zacierania granicy między fikcją a rzeczywistością) dziecko – poprzez tego rodzaju zachowanie – wysyła niezwykle istotny sygnał, że w jego życiu, rodzinie, otoczeniu dzieje się coś złego, że ma ono problemy, z którymi nie potrafi sobie poradzić– tłumaczy Ewa Anna Andrejas, pedagog szkolny. W jakim wieku dziecko kłamie? Dziecko dopuszcza się kłamstw już od bardzo wczesnego wieku – pojawiają się one niemal równorzędnie z rozwojem mowy, jednakże nie mają one jeszcze charakteru celowego. Pierwsze intencjonalne kłamstwa występują u dzieci powyżej 8. roku życia. Skąd wiedzieć, że dziecko kłamie? Mimo że z pozoru może się wydawać, że dobrze znamy swoją pociechę i bez trudu rozpoznamy, gdy będzie próbować nas okłamać, to jednak w praktyce może być z tym ciężko. Niekiedy tak bardzo nie możemy przyjąć do siebie tego, że nasze dziecko kłamie, że ignorujemy bardzo jasne i alarmujące sygnały takiego zachowania. Wśród nich można wymienić: gubienie się w przekazie – historia opowiadana przez dziecko jest niespójna, a jej poszczególne fragmenty mogą nawzajem się wykluczać, niepatrzenie prosto w oczy – nie ma w tym nic złego, jeśli dziecko zwykle nie patrzy swojemu rozmówcy w oczy, jednakże jeśli takie zachowanie zdarza się od czasu do czasu, to warto przyjrzeć się nieco jego kontekstowi, zachowanie odbiegające od normy – dziecko podczas kłamania może zachowywać się inaczej niż zwykle, kręcić się, wykonywać nerwowe ruchy, itp., brak sensu – kłamstwa, które wychodzą z ust naszego dziecka, często mogą brzmieć nieprawdopodobnie. Między kłamstwem a wyobraźnią Przyłapanie swojej pociechy na kłamstwie nie jest równoznaczne z tym, że gdzieś popełniliśmy poważny błąd wychowawczy i nie przekazaliśmy dziecku najważniejszych wartości. Niekiedy dzieci kłamią nie po to, by celowo wprowadzić kogoś w błąd, a jest to po prostu jest wynikową rozwijającej się wyobraźni. Przy czym dotyczy to wyłącznie dzieci pomiędzy 3. a 8. rokiem życia, które nie rozróżniają jeszcze fikcji od prawdy, a także często fantazjują i wyobrażają sobie różne rzeczy. Dopiero u starszych dzieci i nastolatków mamy do czynienia z kłamstwem intencjonalnym, którego celem jest wprowadzenie kogoś w błąd. Polecamy Wychowanie dziecka – co musisz wiedzieć, aby być dobrym rodzicem? Wychowanie dziecka jest wyzwaniem, które wymaga od rodziców przekazania tego, co najlepsze i najbardziej wartościowe. Choć większość rodziców pragnie dobrze wychować potomstwo, to w rzeczywistości okazuje się, że to niełatwe zadanie. Co warto wiedzieć o wychowaniu? Czytaj → Co zrobić, gdy dziecko kłamie? Kłamstwo kłamstwu nierówne – to z pozoru błahe powiedzenie kryje za sobą bardzo trafne spostrzeżenie. Jeśli zaobserwujemy, że nasza pociecha niekiedy mija się z prawdą, warto przyjrzeć się przyczynom takiego zachowania. Niekiedy mogą być to błahe sprawy, a także chęć uniknięcia sprawienia komuś przykrości (np. jeśli ugotujemy obiad, który dziecku nie smakuje, może ono skłamać, ponieważ nie chce, żeby zrobiło nam się z tego powodu smutno). Co więcej, niekiedy przyczyna kłamstwa dziecka tkwi w nas samych – nasza pociecha może nie mówić prawdy, ponieważ boi się naszej reakcji czy też chce uniknąć surowej kary. Nasza reakcja na kłamstwo dziecka powinna być adekwatna do przewinienia. Niekiedy wystarczy sama rozmowa i uświadomienie go, że postępuje niewłaściwie. Natomiast innym razem konieczna może być pomoc specjalisty, np. psychologa szkolnego, gdyż za kłamstwami dziecka może stać np. przemoc ze strony rówieśników. Jak reagować, gdy dziecko kłamie? Kiedy przyłapiemy dziecko na kłamstwie, nie należy od razu przechodzić do działania i demaskować jego niepożądanego zachowania. W ten sposób możemy w łatwy sposób zawstydzić swoją pociechę, a także sprawić, że zamknie się ona w sobie, a być może straci również do nas zaufanie. Dlatego też zanim zareagujemy na kłamstwo, warto wcześniej zastanowić się nad tym, jakiego rodzaju jest to kłamstwo, a także jakie może mieć ono przyczyny. Z całą pewnością niezbyt dobrym pomysłem jest udzielanie dziecku umoralniających wskazówek. Za to lepszą opcją jest pokazanie dziecku, że wiemy, że kłamie – jest to metoda regulowania społecznego, w ten sposób uświadamiamy je, które zachowania są aprobowane, a które są nie. Warto też pamiętać o tym, że niekiedy dziecko może zapominać (np. o tym, że nie odrobiło zadania), a nie intencjonalnie wprowadzać w nas błąd. Jak oduczyć dziecko kłamania? Zachowanie dziecka jest wynikową wielu różnych części składowych, w których ogromne znaczenie ma środowisko rodzinne. To od swoich najbliższych dziecko przejmuje system wartości oraz normy zachowań. Dlatego jeśli zauważymy, że nasze dziecko kłamie i chcemy podjąć próbę wyeliminowania takiego zachowania, to w pierwszej kolejności warto przyjrzeć się swoim nawykom. Być może zdarza nam się kłamać przy dziecku, nie dotrzymywać obietnic itp. – w ten sposób dajemy mu ciche przyzwolenie na powielanie tego typu zachowań. Niekiedy pomocna może być rozmowa z dzieckiem i uświadomienie mu, że kłamstwa są złe, a szczerość jest ważną i cenioną cechą. Dobrym pomysłem jest również podkreślenie, że bez względu na to, co powie, uzyska od nas wsparcie, a powiedzenie prawdy nie spotka się z reakcją, której dziecko musi się bać. Źródła: H. Muszyński, Wychowanie w rodzinie a kłamstwo dziecka: [dostęp A. Pasternak, Dlaczego kłamiesz?, „Bliżej Przedszkola” 2012: 6; 40–42. Wiele w życiu rodzinnym zmienia się, gdy mąż pije. Co zrobić, aby droga osoba powróciła na właściwą drogę? A co należy zrobić w żadnym przypadku? Odpowiedzi będą się uczyć z tego artykułu. Jeśli mąż pije: co zrobić, żeby zrozumieć przyczynę? Istnieje wiele hipotez związanych z pojawieniem się alkoholizmu. Zgadzam się, jest całkiem sporo osób, które mogą pozwolić sobie na "picie za dużo", a nawet "chodzić" przez kilka dni, a następnie wrócić do normalnego życia. Ale są ludzie, którzy załamują się już po kilku kroplach piwa. A jeśli zapytasz męża o powód jego pijaństwa, najprawdopodobniej wymyśli jakieś "usprawiedliwienie", ale będzie daleko od prawdy. Ludzie zwykle nie wiedzą, dlaczego nie mogą kontrolować siebie. Zrozum i zaakceptuj fakt, że alkoholizm jest chorobą. A jeśli nie jest to problemem, abyś spędził dzień w trzeźwości, to dla chorego jest to podobne do testowania. Co jeśli facet pije? Postaraj się zrozumieć, czego brakuje twojej ukochanej osobie. Jeśli mąż pije: co zrobić, aby nie doprowadzić do załamania? Traktuj swojego męża jak chorego. Nie będziesz krzyczeć na syna, który wysokie ciśnienie że on sam jest winien następnego ataku? Zachowaj spokój. A nawet neutralność. Nie besztaj go i nie wywołuj napadu złości. To tylko zachęci go do ponownego przymocowania do szklanki. W końcu, pijąc, osoba próbuje złagodzić stres. Żyj, jakby nic się nie stało. Zajmij się swoją firmą. Kariera i życie towarzyskie twojego męża nie powinny cierpieć z powodu alkoholizmu twojego męża. Nie zostań pustelnikiem. Niech zobaczy, że jesteś samowystarczalną i niezależną osobą. Jeśli mąż zachowuje się nieodpowiednio, zachowaj spokój. Pamiętaj, że jest po prostu chory. Nie trzeba też naciskać na niego i zmuszać go do leczenia: bez chęci pacjenta jest nieskuteczny. Musi sam zrozumieć, że problem istnieje. Daj prawo do wyboru Co jeśli osoba pije? Daj mu prawo do wyboru własnego życia. I niech prowadzi to do konsekwencji, za które on sam będzie odpowiedzialny. Jeśli nie działa, nie dawaj mu pieniędzy, które zarabiasz. Jeśli z powodu picia może zostać zwolniony, niech podejmie decyzję. Ogólnie spróbuj nie mówić o alkoholu. Poczekaj, aż on przemówi. Rozmowy nie powinny być ani pouczające, ani oskarżycielskie. Spróbuj go zrozumieć - kiedy ma ochotę, dlaczego nie może zachować się sam? Staraj się robić plany razem, ustal, czego chce, co kocha w życiu. Postaraj się znaleźć dla niego jakieś hobby. Pokaż mu, że w niego wierzysz i że jesteś po jego stronie. Jeśli mąż pije: co zrobić, aby pomóc? Jeśli twoja ukochana zaczęła być traktowana i trwa przez jakiś czas, staraj się chronić go przed stresem. Ten okres jest dla niego bardzo trudny. Może być rozdrażniony i nerwowy. React spokojnie. Lepiej jest, jeśli po ostatnim spożyciu alkoholu mąż pozostanie w domu lub w szpitalu przez pewien czas, gdzie nie będzie miał ochoty powrócić do przeszłości. Usunięcie zależności fizjologicznej zajmuje około 5 dni. Pamiętaj także o przyczynie alkoholizmu zarówno w uzależnieniu fizycznym, jak i psychicznym. Postaraj się wyeliminować wszystkie przyczyny. I tylko wtedy możesz poczekać na wynik. Nie wszystkie kłamstwa są takie same i nie jest tak samo robić to niewinnie, że robiąc to ze złem i wiedząc, że wyrządzi to znaczną krzywdę drugiej osobie. W przypadku pary wielokrotne i regularne kłamstwo zniszczy jedną z najważniejszych wartości w każdym związku: zaufanie. Bez zaufania nie można pozostawić w spadku żadnej parze, którą można uznać za zdrową. Pod żadnym pozorem nie można dopuścić, aby jedna ze stron pary korzystała regularnie z kłamstwa, a jeśli tak się stanie, należy jak najszybciej zaprzestać ich stosowania. Kłamstwo w parze To prawda, że ​​kłamstwa są na porządku dziennym i w przypadku par nie jest to wyjątkiem. Jednak duża część tych kłamstw polega na pomijaniu różnych faktów, które mogą pomóc wzmocnić samego partnera. Jest to tzw. białe kłamstwo, a przede wszystkim starają się zapewnić większe bezpieczeństwo i siłę samemu związkowi. Zupełnie inne są kłamstwa jako takie, które powodują wielkie szkody w parze, nawet przełamując wartość tak istotną, jak zaufanie między dwojgiem ludzi. W przypadku, gdy para regularnie i często ucieka się do kłamstwa, ważne jest, aby zapytać i wiedzieć, dlaczego używa kłamstw w związku. Odtąd para jest odpowiedzialna za podjęcie decyzji, czy zdecydują się kontynuować taki związek, czy też nie jest to warte drugiej szansy i ograniczyć straty. Zresztą nie można pogodzić się z patologicznym kłamcą, ponieważ związek stałby się toksyczny i nie byłoby żadnego zaufania między stronami. To nie to samo, że para skłamała tylko raz lub że robi to z przyzwyczajenia. Stąd oszukana osoba musi zadać sobie pytanie, czy druga osoba jest godna zaufania i czy przypomina wartości, które powinny być obecne w zdrowym związku. We wszystkich przypadkach dialog i komunikacja w parze są kluczowe, jeśli chodzi o rozwiązywanie wszelkiego rodzaju problemów lub konfliktów, które mogą wystąpić. Poza tym musi istnieć zaangażowanie ze strony dwóch osób, ponieważ w przeciwnym razie jest to coś, co może się powtórzyć w krótkim lub średnim okresie. Poczucie własnej wartości poszkodowanej osoby to kolejny aspekt, który należy wziąć pod uwagę przy wybaczaniu kłamstwa. Nie jest łatwo ani łatwo odbudować nadszarpnięte zaufanie, a jeśli stan emocjonalny jest niski, postawienie związku na nogi może być trudne. Dlatego samoocena w takich przypadkach jest tak ważna i niezbędna. Musisz być bardzo pewny przed podjęciem ważnego kroku, jakim jest wybaczenie osobie, która kłamie i danie jej drugiej szansy. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. Mąż pije coraz częściej i coraz więcej. Robi awantury, jeździ pijany samochodem. Mamy malutkie dziecko, chciałabym się przeprowadzić do rodziców i wnieść pozew rozwodowy. Czy mogę zabrać dziecko? Jeśli opuszczę męża, będę musiała zrezygnować z pracę, bo będzie za daleko, nie będę miała środków utrzymania. Od kiedy mąż będzie musiał mi płacić alimenty? Czy jest szansa na zwolnienie z kosztów sądowych w czasie sprawy o rozwód? Jak długo to potrwa? Jak odejść od męża z małym dzieckiem? Przedstawiona przez Panią sytuacja jest nie tylko trudna, ale również bardzo delikatna. Dlatego – przed podjęciem decyzji, a zwłaszcza przed przystąpieniem do ich realizacji – proszę opracować dobry plan własnego działania; z uwagi na wagę zagadnień powinna to być prawdziwa strategia, obejmująca (między innymi) potencjalne przeszkody i sposoby poradzenia sobie z nimi. Odpowiedzi udzielę ze szczególnym uwzględnieniem aspektu praktycznego. „Ucieczka” matki dziecka bez zgody męża może być potraktowana jako uprowadzenie dziecka. Do sprawy rozwodowej nie proponowałabym Pani wyjeżdżać z miejsca swojego obecnego zamieszkania, chyba że mąż wyrazi na to zgodę. Jeżeli chodzi o rozwód, należy niezwłocznie wystąpić ze stosownym pozwem. Jeżeli na dziecko nie zostały zasądzone alimenty, korzystniej jest uregulować tę kwestię w pierwszej kolejności. W pozwie o rozwód może Pani zamieścić wnioski o zabezpieczenia alimentów i miejsca pobytu dziecka przy Pani na czas trwania sprawy rozwodowej. Jak uzyskać środki utrzymania na czas postępowania sądowego? Aby zminimalizować skutki przewlekłości postępowania i uzyskać środki utrzymania już w czasie jego trwania, a nawet jeszcze przed wszczęciem, można ubiegać się o zabezpieczenie roszczenia, które jest formą tymczasowej ochrony udzielanej przez sądy. W każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny, a więc również w sprawach o alimenty i zabezpieczenie miejsca pobytu przy jednym z rodziców, można żądać udzielenia zabezpieczenia (art. 730 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego). Udzielenia zabezpieczenia może żądać każda ze stron lub uczestnik postępowania, jeżeli uprawdopodobni roszczenie oraz interes prawny w udzieleniu zabezpieczenia (art. 7301 § 1 W sprawach o alimenty zabezpieczenie może polegać na zobowiązaniu obowiązanego do zapłaty – uprawnionemu jednorazowo albo okresowo – określonej sumy pieniężnej. Co się tyczy samego rozwodu… Rozstrzygnięcia w orzeczeniu rozwodu Sąd w orzeczeniu rozwodowym zamieści następujące rozstrzygnięcia odnoszące się do: władzy rodzicielskiej nad wspólnymi małoletnimi dziećmi rozwodzących się małżonków (art. 58 § 1 i 1a Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego – w skrócie: kontaktów rodziców z ich małoletnimi dziećmi (art. 58 § 1 wysokości, w jakiej każde z małżonków jest zobowiązane do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletnich dzieci (art. 58 § 1 tzn. sąd ustali kwotę alimentów na dziecko niezależnie od woli Pani męża, chyba że wraz z mężem spisze Pani u notariusza umowę o alimenty na dziecko w formie aktu różnica między umową o alimenty a alimentami orzeczonymi przez sąd w orzeczeniu rozwodowym jest taka, iż w przypadku umowy strony mogą samodzielnie i w miarę szybko ustalić wysokość alimentów, termin i formę ich płacenia. Natomiast w przypadku wyroku sądowego to sąd decyduje, czy alimenty faktycznie się należą, oraz określa ich wysokość. Wiąże się to z koniecznością przeprowadzenia postępowania dowodowego, ustalenia istotnych okoliczności sprawy, co niewątpliwie zabiera więcej czasu. Trzeba zauważyć, że zarówno wyrok sądowy, jak i umowa o alimenty w formie aktu notarialnego mogą być tytułami egzekucyjnymi, które po zaopatrzeniu przez sąd w klauzulę wykonalności będą tytułami wykonawczymi umożliwiającymi wszczęcie egzekucji komorniczej. sposobu korzystania przez rozwiedzionych małżonków ze wspólnie zajmowanego mieszkania (domu) przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania po rozwodzie (art. 58 § 2 zd. 1 kwestii, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia (art. 57 § 1), chyba że małżonkowie zgłosili zgodne żądanie o zaniechanie orzekania w tym przedmiocie (art. 57 § 2). Na wniosek (żądanie) strony sąd w wyroku orzekającym rozwód może: w wyjątkowych wypadkach, gdy jedno z małżonków zajmujących wspólne mieszkanie swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, nakazać jego eksmisję (art. 58 § 2 zd. 2), orzec o podziale wspólnego mieszkania / domu (jest do tego niezbędny zgodny wniosek obojga małżonków), jeżeli ów podział jest możliwy (art. 58 § 2 zd. 3), przyznać mieszkanie jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu zamiennego i pomieszczenia zastępczego, a przyznanie mieszkania jednemu z małżonków jest możliwe (art. 58 § 2 zd. 3), dokonać podziału majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu (art. 58 § 3), orzec o obowiązku dostarczania jednemu z rozwiedzionych małżonków przez drugiego rozwiedzionego małżonka środków utrzymania (art. 60 i art. 444 Kodeksu postępowania cywilnego – w skrócie: Podział majątku na wniosek stron postępowania rozwodowego Orzekając rozwód sąd rozstrzyga (jeżeli w pozwie oczywiście był taki wniosek) o podziale majątku wspólnego, jeżeli przeprowadzenie podziału nie spowoduje przedłużenia czasu trwania procesu. Jak zatem Pani widzi, w postępowaniu rozwodowym może Pani wnioskować o alimenty, opiekę nad dzieckiem, podział majątku itp. Jeżeli chodzi o sam rozwód, to są dwie możliwości: złożenie pozwu z wnioskiem o rozwiązanie małżeństwa bez orzekania o winie – w razie zgody męża postępowanie może zakończyć się na pierwszym posiedzeniu, bądź z orzeczeniem o winie – wówczas konieczne będzie skorzystanie z zeznań świadków lub innych dowodów. Osobiście skłaniałabym się do drugiego rozwiązania. Orzeczenie winy męża w rozkładzie małżeństwa może mieć wpływ na sposób orzeczenia władzy rodzicielskiej oraz na ewentualne alimenty na żonę. W pozwie rozwodowym, jaki należy złożyć w sądzie, musi Pani wskazać, że żąda orzeczenia rozwodu z wyłącznej winy męża. Wyłączność winy jednego z małżonków oznacza, że po jego stronie występują zawinione przyczyny rozkładu, a po stronie drugiego takich przyczyn brak. Rozwód z wyłącznej winy męża Okoliczności Pani sprawy, takie jak nadużywanie przez męża alkoholu, awanturowanie się i wszczynanie kłótni, znęcanie się psychiczne, zaniedbywanie obowiązków wobec Pani jako żony i wobec rodziny, mogą być powodem orzeczenia o winie męża w rozkładzie pożycia małżeńskiego. Należy pamiętać, iż przy uzależnieniu od alkoholu ważną rolę w dochodzeniu do trzeźwego życia odgrywa pomoc osób najbliższych alkoholika, a wśród nich szczególnie drugiego małżonka (art. 23 Ze względu na drastyczność zachowywania się małżonka uzależnionego od alkoholu nie można – na płaszczyźnie prawa i konkretnych okoliczności sprawy – wymagać od drugiego małżonka dalszego pożycia z nim, jeżeli sprzeciwia się temu dobro rodziny, a w szczególności dobro małoletnich dzieci stron (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia r., sygn. akt I CKN 428/00, niepubl.). W swoim pozwie powinna Pani zatem wskazać, że chcąc ratować małżeństwo, wielokrotnie prosiła Pani męża, aby zaprzestał nadużywać alkoholu. Można wskazać, iż mimo że pożycie małżeńskie wygasło już dawno, liczyła Pani na to, że mąż ze względu na Panią i rodzinę będzie się starał nie pić. W pozwie powinna Pani wskazać, od kiedy mąż nadużywa alkoholu, jak zachowuje się w stosunku do Pani, od kiedy w Pani małżeństwie nastąpił trwały i zupełny rozkład pożycia małżeńskiego (wygaśnięcie więzów uczuciowych, fizycznych, gospodarczych). Powinna Pani przedstawić sytuację w Pani małżeństwie. Zobacz również: Czy sąd może nakazać terapię małżeńską? Dowody na winę męża rozkładu pożycia małżeńskiego Trudnością w sprawie orzekania o winie może być udowodnienie tego, że jedno z małżonków jest wyłącznie winne rozkładu pożycia małżeńskiego. Aby sąd orzekł rozwód z orzeczeniem o winie jednego z małżonków, Pani – jako występująca z takim żądaniem – musi przedstawić dowody, na podstawie których sąd będzie w stanie ustalić, że mąż jest winny rozkładu pożycia małżeńskiego. Dowodami w sprawie mogą być prócz Pani zeznań zeznania innych osób. Świadkami w sprawie mogą być osoby, które naocznie uczestniczyły w awanturach, kłótniach i innych zachowaniach wskazujących na znęcanie się psychiczne męża nad Panią. Takimi świadkami mogą być np. członkowie rodziny, ale większą wiarygodność mogą mieć osoby niezwiązane emocjonalnie z Panią, np. sąsiedzi. Jeżeli na skutek zachowania Pani męża w Pani domu interweniowała policja, jako dowód można zgłosić notatki policyjne dotyczące interwencji w Pani domu. Jeżeli ma Pani założoną „Niebieską Kartę”, to należy to wskazać w uzasadnieniu pozwu. Również jeżeli korzysta Pani z terapii jako osoba współuzależniona, należy ten fakt przytoczyć i dołączyć jako dowód stosowne zaświadczenie. Jeżeli Pani mąż nie łoży na utrzymanie rodziny, przepija swoje dochody, nie alimentuje Pani ani (ewentualnie) dzieci, to ta okoliczność również będzie miała znaczenie w sprawie. Sądy rozpatrujące sprawy o rozwód przyjmują jako środki dowodowe np. nagrania audiowizualne. Dowodem w sprawie może być opinia Regionalnego Ośrodka Diagnostyczno-Konsultacyjnego (działają przy sądach okręgowych), w której będzie wskazany negatywny wpływ męża na dobro małoletniego dziecka. Czy orzeczenie o winie któregoś z małżonków ma znaczenie dla obowiązku alimentacyjnego pomiędzy byłymi małżonkami? Orzekanie lub nieorzekanie o winie któregoś z małżonków (obojga małżonków) ma znaczenie przede wszystkim dla obowiązku alimentacyjnego pomiędzy byłymi małżonkami. Zgodnie z art. 60 § 1 „małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego”. Natomiast jeżeli jedno z małżonków zostało uznane za wyłącznie winne rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku (art. 60 § 1 Pozew rozwodowy składa się w sądzie okręgowym, wydziale cywilnym, w którego okręgu małżonkowie mieli ostatnie miejsce zamieszkania, jeżeli choć jedno z nich w okręgu tym ma jeszcze miejsce zamieszkania lub zwykłego pobytu. W braku takiej podstawy wyłącznie właściwy jest sąd miejsca zamieszkania strony pozwanej, a gdy i tej podstawy nie ma – sąd miejsca zamieszkania powoda (art. 17 § 1 pkt 1 i art. 41 Zobacz również: Jak wyrzucić alkoholika z domu? Zwolnienie z opłaty za pozew rozwodowy Opłata sądowa od pozwu (od ewentualnej apelacji pobiera się nową opłatę) w sprawie o rozwód jest stała i wynosi 600 zł (art. 26 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych) niezależnie od liczby rozpraw. Po uprawomocnieniu się wyroku sąd winien jeszcze ponadto zwrócić wpłacającemu połowę uiszczonej opłaty od pozwu o rozwód w przypadku orzeczenia rozwodu na zgodny wniosek stron bez orzekania o winie (art. 79 ust. 1 pkt 3b ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych). Jeżeli Pani jako strona wnosząca pozew rozwodowy nie będzie w stanie uiścić opłaty za złożenie pozwu bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, wówczas można zwrócić się do sądu o zwolnienie z kosztów sądowych. Wraz z wnioskiem o zwolnienie od kosztów sądowych należy złożyć wypełniony formularz o stanie rodzinnym i majątkowym. Sąd, przed którym ma się toczyć postępowanie w sprawie o rozwód, może zwolnić z kosztów postępowania w całości, w części lub zwolnić tylko z wpisu stałego. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼

co zrobić gdy mąż pije i kłamie